Geven=leuk;ontvangen niet?

Wie iets weggeeft, is een goed mens. Maar wie een cadeau kijgt, voelt zich vaak opgelaten. Het is een gevolg van de christelijke wortels. Jezus offerde zich op voor de mensheid en in navolging daarvan moeten wij ons voor anderen opofferen. We moeten geen rijkdommen op aarde verzamelen, maar rijkdommen in de hemel. En die krijg je door niet aan jezelf, maar aan de ander te denken. In alle wereldgodsdiensten is het geven een deugd.
'Zakat'; het geven van aalmoezen, vormt de tweede peiler van de Islam. De Islam schrijft aan het geven een zuiverende werking toe, en moslims geloven dat wie geeft uiteindelijk zijn bezit zal vermeerderen.
In het Boeddhisme wordt 'dana', het geven, gezien als de eerste stap naar onthechting. Door te geven kan de mens zch oefenen in het loslaten van aardse begeertes. Boeddhisten beschouwen daarom in wezen als een vorm van ontvangen. Je geeft en krijgt er een betere karma voor terug.

Dat al deze godsdiensten zo veel nadruk leggen op geven, is niet verwonderlijk, want vrijgevigheid is de redding van de mensheid. Dat klinkt misschien overdreven, maar toch is het zo. De mensheid kan niet overleven in een wereld waar alleen het recht van de sterkste geldt. Alleen als mensen bereid zijn te delen en iets voor elkaar over te hebben, is het voortbestaan van de soort gegarandeerd.

Door al die nadruk op het belang van het geven, vergeten we vaak dat de gulle gever wel een ontvanger nodig heeft. Veel mensen zijn niet bereid te krjgen omdat ze zich niet voor een ander durven open te stellen of omdat ze er een schuldgevoel aan overhouden. Of ze ontvangen juist heel graag, maar bedanken niet. Gracieus ontvangen blijkt ook een kunst. En even belangrijk als kunnen geven. Want zonder ontvanger blijft de gever met zijn goede bedoelingen zitten.

Ben jij meer een gever, een ontvanger of zit dat er een beetje tussenin?